12 december 2019
De Woningwet moet er voor zorgen dat mensen goed én betaalbaar kunnen wonen, overal in Nederland. Lokale afspraken over woonbeleid maken daarbij het verschil. Woningcorporaties, gemeenten en huurders hebben echter te weinig ruimte voor lokaal maatwerk. De Woningwet bevat te veel knellende landelijke regels. Dat zeggen vertegenwoordigers van gemeenten, huurders, woningcorporaties en corporatietoezichthouders.

Op 12 december evalueert de Tweede Kamer de Woningwet. Woonbond, VNG, VTW en Aedes onderkennen dat de Woningwet uit 2015 de taken van woningcorporaties heeft verduidelijkt, maar dringen in het belang van huurders en woningzoekenden aan op aanpassingen.

Verschillende woningmarkten vragen om verschillend woonbeleid
Het is de bedoeling van de Woningwet dat gemeenten, corporaties en huurdersorganisaties samen afspraken maken over lokaal woonbeleid. En juist daarvoor krijgen ze vervolgens van diezelfde Woningwet te weinig ruimte. De wet bevat namelijk te stringente landelijke regels. Ook de commissie-Van Bochove kwam in een evaluatie van de wet tot die conclusie: ‘De Woningwet is een confectiepak dat lokaal knelt.’

Flexibiliteit in plaats van harde grenzen
In sommige regio’s is dringend behoefte aan meer middeldure huurwoningen. Op andere plekken is het belangrijk om de eenzijdige samenstelling van wijken te doorbreken om de leefbaarheid te verbeteren. Daarom kunnen landelijke grenzen beter worden vervangen door bandbreedtes waarbinnen gemeenten, corporaties en huurders afspraken kunnen maken.

Eerlijkere grenzen voor sociale huurwoningen
Zo komen mensen met een middeninkomen nu niet in aanmerking voor een sociale huurwoning. Omdat er een tekort is aan middenhuurwoningen, vallen ze in grote delen van Nederland dus tussen wal en schip. Dit maatschappelijke probleem kan verholpen worden door ruimte te bieden om in die regio’s een wat hogere inkomensgrens vast te stellen. Of om de huurgrens voor een sociale huurwoning in een gemeente of regio te verhogen naar 900 à 1.000 euro. Op die manier kunnen corporaties woningzoekenden helpen die in de knel komen omdat er in hun omgeving nauwelijks aanbod is. Precies waar corporaties voor zijn. Om ervoor te zorgen dat er voor mensen met lage inkomens én middeninkomens voldoende kan worden gebouwd, moet de verhuurderheffing worden afgeschaft. Er is immers nu al een tekort aan sociale huurwoningen.

Markttoets
Om op korte termijn al meer middenhuurwoningen te kunnen bouwen, moet het kabinet de markttoets afschaffen. Dat is nodig om de wooncrisis te kunnen aanpakken en mensen met een middeninkomen weer zicht op een huis te geven. Voor marktpartijen levert middenhuur doorgaans te weinig rendement op. En corporaties mogen nu geen middenhuurwoningen bouwen. Minister Van Veldhoven wil deze markttoets alleen vereenvoudigen.

Alleenstaanden en gezinnen
Minister Van Veldhoven maakt de landelijke inkomensgrens bij toewijzing van sociale huurwoningen voortaan afhankelijk van de grootte van het huishouden. Aedes en Woonbond pleitten hiervoor eerder ook al en deden een gezamenlijk voorstel. Het criterium moet zijn of een huishouden een betaalbaar alternatief heeft in de vorm van een huur- of koopwoning op de vrije markt. Alleenstaanden met een inkomen tot 38.000 euro moeten in aanmerking komen voor een sociale huurwoning, tweepersoonshuishoudens tot 42.000 euro. Voor huishoudens met drie of meer personen moet de inkomensgrens op 52.000 euro liggen.

De minister neemt dit breed gedragen voorstel echter niet over. Hierdoor komen minder mensen in aanmerking voor een sociale huurwoning en vallen alleenstaanden en gezinnen buiten de boot.

Persbericht VNG, Woonbond, Aedes en VTW

28 oktober 2019
Omdat huurders een groter deel van hun inkomen kwijt zijn aan woonlasten, komen ze minder toe aan sparen.



Dat bleek vorige week uit een enquête van de Rabobank onder hun klanten.

Onvoldoende buffer
Zowel sociale huurders als huurders  in de vrije huursector komen minder aan sparen toe dan woningbezitters. De kans dat zij minder dan 2.500 euro spaargeld hebben, ruim onder het minimumbedrag dat het NIBUD adviseert als reservepotje, is zelfs twee keer zo groot als voor huiseigenaren. Vanwege de hoge vrije sector huurprijzen, hebben huurders in deze sector de grootste kans om niet voldoende te kunnen sparen.

Meldingen
Dat veel huurders niet aan sparen toekomen blijkt ook wel uit meldingen uit ons Meldpunt Huuralarm (externe link), waar huurders aangeven onvoldoende opzij te kunnen leggen om bijvoorbeeld een kapotte wasmachine te kunnen vervangen.

3 oktober 2019
Ruim 180 woningcorporaties laten vandaag weten in bezwaar te gaan tegen de verhuurderheffing. Deze heffing, die betaald wordt over de waarde van sociale huurwoningen, zorgt ervoor dat corporaties onvoldoende kunnen investeren in nieuwbouw, verduurzaming en het betaalbaar houden van huurprijzen. Dit jaar betalen corporaties gezamenlijk zo' n 1,7 miljard euro aan verhuurderheffing. De Woonbond steunt de actie van de corporaties tegen de verhuurderheffing.

De ingediende bezwaren vallen samen met de actie #ikwileenhuis. De afgelopen weken hebben woningcorporaties samen met de Woonbond aandacht gevraagd voor de wooncrisis. Met de website wooncrisis.nl en #ikwileenhuis zijn tal van verhalen gedeeld van mensen die vastlopen op de woningmarkt door het tekort aan betaalbare huurwoningen.

Woonbonddirecteur Paulus Jansen: 'Het is volstrekt onverantwoord om deze heffing in stand te houden terwijl we midden in een wooncrisis zitten. Huurders en woningzoekenden zijn uiteindelijk de dupe. Er is een tekort aan betaalbare huurwoningen, en de verhuurderheffing houdt dit in stand. Het is mooi dat zo veel corporaties hiertegen in actie komen en een bezwaar indienen.' Het gaat hier om een heffing die alleen sociale huurwoningen treft. Verhuurders van duurdere woningen betalen geen heffing. De heffing is in 2013 ingevoerd en loopt jaarlijks verder op. De heffing werd ingevoerd als tijdelijke extra belasting om de staatsschuld terug te dringen.

De woningcorporaties tekenen formeel bezwaar aan tegen de heffing omdat de heffing in strijd is met de Woningwet. Die stelt dat woningcorporaties hun middelen in moeten zetten in het belang van de volkshuisvesting.

[Persbericht Woonbond]

23 september 2019
De Raad van State heeft de uitspraak in het Hoger beroep over de schadevergoeding die een huurder van de belastingdienst moest ontvangen, opnieuw uitgesteld. De Raad van State heeft meer tijd nodig voor deze juridisch complexe zaak.



De uitspraak wordt niet voor 4 november verwacht. De uitspraak is al enkele keren uitgesteld. De rechtbank kan dat doen als ze vinden meer tijd nodig te hebben voor een zorgvuldige afweging. Zo gauw we meer weten, publiceren we dat op onze website.

Schadevergoeding
De bestuursrechter in Den Haag oordeelde eerder dat de Belastingdienst de schade van een huurder moet vergoeden.  In 2013, 2014 en 2015 kreeg deze huurder een extra, inkomensafhankelijke huurverhoging. Dat kon omdat de Belastingdienst de inkomensgegevens van deze huurder aan de verhuurder verstrekte. Maar in de jaren 2013, 2014 en 2015 mocht deze gegevensverstrekking wettelijk niet. Dat had de Raad van State in 2016 al vastgesteld.  Met verwijzing naar de uitspraak van de Raad van State oordeelde de Haagse bestuursrechter dat de Belastingdienst de schade moet vergoeden.

Hoger beroep
Op 26 april 2018 bepaalde de rechter in Den Haag dat de Belastingdienst een schadevergoeding moet betalen aan een huurder die een inkomensafhankelijke huurverhoging kreeg. Tegen die uitspraak ging de Belastingdienst in beroep. Dat beroep werd op 8 april 2019 behandeld. Ook de huurder ging in hoger beroep, onder meer omdat de berekening van de schadevergoeding niet klopt. De huurder wordt in deze zaak ondersteund door het juridisch fonds van de Woonbond.

Tijdens hoger beroep geen schadevergoeding
Na het vonnis van de Haagse bestuursrechter ging de Belastingdienst  in hoger beroep bij de Raad van State. De behandeling van dit hoger beroep kan lang duren. In de tussentijd betaalt de Belastingdienst geen schadevergoeding.  Het is wel handig om als huurder die in deze periode een inkomensafhankelijke huurverhoging heeft gehad, alvast een claim naar de Belastingdienst te sturen.

1 augustus 2019
Saskia Sassen (72), hoogleraar sociologie aan de universiteit van Columbia in New York, waarschuwt in een interview in de Volkskrant van 29 juli voor de oprukkende ‘vastgoedsprinkhanen’  op de Nederlandse huurwoningenmarkt.
Saskia Sassen, die even in Amsterdam was voor het congres WeMakeTheCity over de toekomst van de stad, maakt zich zorgen over de komst van internationale beleggers op de huurmarkt. 

Groeiende economische ongelijkheid
‘Dus ze zijn ook geland in Nederland’, zegt Saskia Sassen als reactie op het rijtje buitenlandse investeerders in Nederlandse huurhuizen, waarover de Volkskrant op 20 juli publiceerde. De Nederlands-Amerikaanse hoogleraar sociologie deed veel onderzoek naar de globalisering en de groeiende economische ongelijkheid die daar het gevolg van is.

Voorstander van The Shift
Sassen vindt deze ontwikkeling zo verontrustend dat zij voluit achter ‘The Shift’ staat, een protestbeweging die is opgericht door Leila Farhani, rapporteur huisvesting van de Verenigde Naties. Farhani vindt dat steden het opslokken van hele huizenblokken door vastgoedsprinkhanen, zoals het Amerikaanse Blacktone, een halt moeten toeroepen..

Stad wordt getto van duurste soort
Sassen in de Volkskrant:  ‘Steden zijn vanouds plekken die voor iedereen toegankelijk zijn. Waar de machtigen en de machtelozen elkaar ontmoeten. De toegang tot de stad wordt echter steeds moeilijker als grote investeerders huurhuizen gaan verzamelen en de huren steeds maar verhogen. Zo wordt wonen in de stad onmogelijk voor de lagere en middeninkomens, voor leraren, verpleegkundigen en politiemensen. De stad wordt een getto van de duurste soort. Dat gebeurt ook in Nederland, waar investeerders voorrang krijgen boven de sociale woningbouwverenigingen en de huurregulering is versoepeld. We kunnen ons de risico’s hiervan – de langetermijnschade voor onze steden – nog nauwelijks voorstellen.’

Bevolking mobiliseren
Volgens de hoogleraar ‘is dit het moment om steden weerbaar te maken en de bevolking te mobiliseren’. Ze ziet daarvoor kansen. ‘Er is al een tegenbeweging. In Berlijn koopt de gemeente huurhuizen terug van grote partijen. Na jaren van huurverhogingen mogen in die stad de prijzen de komende vijf jaar niet nog meer stijgen. En ook in Barcelona wordt grote beleggers de voet dwars gezet. Het gaat om behoud van de mooie en complexe structuur van onze steden en om bescherming van het recht op goede en betaalbare huisvesting.’